Rem

Er staat een rem op ruisen
De Ingetogen zee vertraagt
Steevast in de onderstroom

Dieper en stiller
Tot de slaap bezit neemt
Van beweging en geluid
De nacht is in
Ik ben uit

Gevonden

Een onverwachte vreugde
Vleide zich naast mij neer
Stralende warmte
Waaraan ik mij koester
Een nieuw gevoel voor ons beide

We waren al verbonden
Wie heeft wie gevonden
De afstand geslecht die ons scheidde

Dag

Kom terug 

En verdicht mij 

Verlicht mij met woorden

Thuis komen

Geef mij zinnen die beminnen 

Woorden waarmee ik bouwen kan 

Aan ijle overdag dromen 

Luchtig in gedachten 

Vluchtig voor de avond valt

En het weer uitvliegt

Ontsluiting

Nu het water aan mijn lippen staat
Ik de aarde niet meer voel
Met mijn voeten
Teken ik kringen
Ringen rond de zon
Steeds grotere tot kracht
Mij laat oprijzen
En ik naar beneden kijk

Zodat ik kan grijpen
Wat ik eerder niet begrijpen kon

Nagloed

De nagloed van je woorden
Branden in mijn huid
Ons verstikkend zwijgen

Ik adem in
Jou laat ik uit.

Richting

Afstand nemen
De lijn onderbreken

Voor in achteruit

Durven
En het besef laten komen
Dat richting zich niet laat leiden
Dagdromen niet zijn te mijden
En Vreugde Vol is waar we eerder niet keken

Lock down

Binnen ingesloten
Zoek ik het midden
En mijd de grens

Vogels zien de mens
Door een raam
Ze zingen je naam
Zie en leer
Van hun laatste wens

Versnipperaar

Golven bladgoud en
Splinters eikel schieten
Onder mijn fietsband weg

De Versnipperaar waart rond
Graait en grijpt
Knijpt in al het leven

Sappen verzamelend
Rust de boom
Later, na de langste nacht
Zal een warme streling
Zijn ruwe bast beroeren
Hij zal in volle kracht komen
Zich oprichten

Nu mag hij, hij laat zich niet langer intomen

Vandaag

Nu is hier
Mijn blikveld
Telt
Vandaag is voldoende
Geen gejakker en geren
Ik ben

Amfibie

Vogelvlucht

Vanuit een ander raam
Kijk ik van onder naar boven
Namen geschreven in de lucht
In vogelvlucht mijn leven zien
Het geven en dan sterven.

Waar liefde landt

Flessenpost
Naar
een verre kust
Waar
liefde landt
Daar
zal het aarden

Ontkiem me
Berg mijn levenslust

Verderop gedichten

Het liefst pluk ik laaghangend fruit
Ik pers daar zachtmoedig een rijmend vers uit

Zo in het zicht, makkelijk te grijpen
Puur zoals het hangt klaar met rijpen

Hoe anders is het Verderop gedicht
Waarnaar ik aanhoudend tast
Hoger, grilliger met scherper contrast
spiegelt zij het binnenlicht

Schier onnavolgbare zinnen
Wekken mij diep van binnen,

Soms zijn het raadsels, zegt het mij niets
Soms borrelt het en smeult er iets

Verderop vruchten of laaghangend fruit
Neem poëzie in en leef je uit

Opdiepen

Het licht op het water
Breekt in losse flarden
Uit een
Ze beuken tegen de kant
Onpeilbare donkerte
Vertraagt mijn blik

Ik slik en huiver
Keer mij om

Kom, we gaan wat drinken en praten
Luisteren naar wat zoal boven komt drijven
We proosten op diepte, en de waan van het bestaan.
Om uitbundig te blijven en in stilte te gaan

Het geheime geheugen van water

IJsbloemen doemen op het glas
Uit het niets betover lijnen
Wat eerst vloeibaar was

Bottend vanuit een hart
Bevroren kristallen symmetrie
Wat ik dacht is wat ik zie

Druppelend stuivend zwevend
druipend golft het door mijn lijf
Zodat ik samenhangend blijf
Een geheel en levend

Limerick (van ver voor #metoo)

Een deftige dame uit Strijen
Wilde wel weer eens vrijen
Dus nam ze de bus
Chauffeur kreeg een kus
Ze leerde hem later ook breien

Midwinter 🔥 Winterwende

Winter kwam met brede slagen
Ze werpt een koud en ragfijn kleed
Daaronder, in de kiem wordt al gesmeed
Voor latere, nieuwe dagen
***
Het is er warm en onaards licht
Veilig diep verborgen

Geen kennis nog van morgen
Tijdloos zonder gewicht
***
Later zal de zon ontsluiten
De kiem wordt uitgelicht
Binnen wordt weer buiten
Met even grote slagen
Als in het begin van dit gedicht

Breekbaar

Ze riepen je naam
Galmend tussen witte muren
Echoënd in magneten

Onbreekbaar ijle liefde
Vult de tussen ruimte
Tere handen houden los

Je spaart woorden in broze huid
Kijkt en luistert
Luistert niet naar ons

Vroege Sneeuw

Het wiegje bleef leeg
Zou zich vullen met gedachten
Aan een onvoltooid voorbij verwachten

Mijn moeder baarde
Huilde en zweeg

Ik stond buiten en staarde
Naar vroege sneeuw op zwarte aarde

Intuïtie

Muren van intolerante
Blaaskakerige dikke huiden

Ver weg

Buiten hun beperkte zicht
Ligt het Aanvoelend Weten

Niet om te graaien
Maar om voorzichtig te worden uitgelicht

Omarm en Verwarm

Hij spuugt in gal en bloed
Ijs scherpe woorden
De wereld in

Palend op zijn meter
Weet hij alles beter
Razend tierend puilt hij uit
Hij ziet zich groter dan hij kan zijn
Het maakt hem klein

Kom dooi kom omarm en verwarm
Help deze kille starre man
Zodat zijn hart weer kloppen kan

Kijk me aan
Ik hou van jou
Laat gaan die bittere kou

Wend je af of keer je om
Zodat ik, dichter bij je kom

Luisteren is een goede start
Net als kijken vanuit je hart

🍁🍂 Ideeën 🍂🍁

Nog ongevleugeld dwarrelt
mijn idee met de herfstbladeren mee

Weerbarstig als ideeën zijn
Wilde ze gaan en zelf bestaan
Met weemoed denk ik nu terug
Aan het vrije blije begin
Maar ideeën worden groot
Ze krijgen zelf zin

Wie weet, vindt ze de ideeën wereld
En begint er zelf een
Dan vormen ze met zijn tweeën,
Drie grandioze ideeën.

Keerpunten

Lentelicht
Golven kracht
Maken iets van niets

Herfstlicht
Groen geel rood
Wattig licht
verwachtte dood

Boven een golvend geploegde akker
Keren vogels
Terug en later weer om

Ook het punt waarop mijn dromen keren
En ik weer op aarde kom

Alsof een golf het strand kust
Alles keert door licht
Beweegt en

Rust.