Ik voer bij dichte mist de haven binnen
Behoedzaam turend zocht ik jou
Of een contour dat ik vertrouw
Ik hoorde een meeuw, krijsend buiten zinnen
Toen heb ik je blik herkend
Tomeloos diep en sprankelend
Het maakte me broos en wankelend
Heb ik mijn ogen afgewend
In dit lichte stille water
Weet ik nu in blij verdriet
Als je de ander in jezelf ziet
Zal het goed komen later
Heel veel later
In het bos omhels ik bomen
Ik kleef aan hun bast als een parasiet
Voelend hoe haar krachten stromen
Ze zijn er wel maar je ziet ze nietAlles van waarde
Komt uit de aarde
Vanuit een ander raam
Kijk ik van onder naar boven
Namen geschreven in de lucht
In vogelvlucht mijn leven zien
Het geven en dan sterven.
Het liefst pluk ik laaghangend fruit
Ik pers daar zachtmoedig een rijmend vers uit
Zo in het zicht, makkelijk te grijpen
Puur zoals het hangt klaar met rijpen
Hoe anders is het Verderop gedicht
Waarnaar ik aanhoudend tast
Hoger, grilliger met scherper contrast
spiegelt zij het binnenlicht
Schier onnavolgbare zinnen
Wekken mij diep van binnen,
Soms zijn het raadsels, zegt het mij niets
Soms borrelt het en smeult er iets
Verderop vruchten of laaghangend fruit
Neem poëzie in en leef je uit
Het licht op het water
Breekt in losse flarden
Uit een
Ze beuken tegen de kant
Onpeilbare donkerte
Vertraagt mijn blik
Ik slik en huiver
Keer mij om
Kom, we gaan wat drinken en praten
Luisteren naar wat zoal boven komt drijven
We proosten op diepte, en de waan van het bestaan.
Om uitbundig te blijven en in stilte te gaan
IJsbloemen doemen op het glas
Uit het niets betover lijnen
Wat eerst vloeibaar was
Bottend vanuit een hart
Bevroren kristallen symmetrie
Wat ik dacht is wat ik zie
Druppelend stuivend zwevend
druipend golft het door mijn lijf
Zodat ik samenhangend blijf
Een geheel en levend
Leven op het scherpst van de snede
Tijd splijt in facetten
Het jaar heeft de dagen bijna ingeslikt
Goed opletten
Voor je het weet ben je uitgetikt
Winter kwam met brede slagen
Ze werpt een koud en ragfijn kleed
Daaronder, in de kiem wordt al gesmeed
Voor latere, nieuwe dagen
***
Het is er warm en onaards licht
Veilig diep verborgen
Geen kennis nog van morgen
Tijdloos zonder gewicht
***
Later zal de zon ontsluiten
De kiem wordt uitgelicht
Binnen wordt weer buiten
Met even grote slagen
Als in het begin van dit gedicht
Gevoelens zie je niet
Je hoort ze evenmin
Liefde in het begin
Of, later het verdriet
Had ik maar ’n oog
Dat door sluiers kijken kon
Hoe vriendschap begon
Of, hoe woede bewoog
Een stil en voelend weten
Meer dan dat ik zie
Alles is energie
Een oer krachtketen
Ze trekt en verbindt
Boven onder, overal
Stroomt ze, zoekt en vindt
Het wiegje bleef leeg
Zou zich vullen met gedachten
Aan een onvoltooid voorbij verwachten
Mijn moeder baarde
Huilde en zweeg
Ik stond buiten en staarde
Naar vroege sneeuw op zwarte aarde
Muren van intolerante
Blaaskakerige dikke huiden
Ver weg
Buiten hun beperkte zicht
Ligt het Aanvoelend Weten
Niet om te graaien
Maar om voorzichtig te worden uitgelicht
Avondschemer sluimert over het gras
In de bomen zullen sterren komen
Ook de maan zal ergens moeten zijn
Deze dag als alle andere
Zocht ik je hand
Ruw eelt en dikke lijnen als touwen
Mijn hand in de jouwe
Geborgen
Omvat je mijn gezicht
Kom, geef mij de nacht
Ik droom waaruit ik werd gehouwen
En keer alles nogmaals om
Ik zal mij verbonden weten
Met de schoot van alle vrouwen
In de verte wordt het al weer licht
Daar gaan de Ganzen
Krachtig de weg doorklieven
Het zuiden peilend
De wereld van bovenaf
Gezien en zo gelaten
Hij spuugt in gal en bloed
Ijs scherpe woorden
De wereld in
Palend op zijn meter
Weet hij alles beter
Razend tierend puilt hij uit
Hij ziet zich groter dan hij kan zijn
Het maakt hem klein
Kom dooi kom omarm en verwarm
Help deze kille starre man
Zodat zijn hart weer kloppen kan
Kijk me aan
Ik hou van jou
Laat gaan die bittere kou
Wend je af of keer je om
Zodat ik, dichter bij je kom
Luisteren is een goede start
Net als kijken vanuit je hart
Herfst hibiscus blad
Met op haar tak een koolmees
Beide kleuren geel
Herinnering aan de zon
En zoete zomerochtend
Geritsel s’nachts
Verborgen onder takken
Familie Egel
Stekelig knus bij elkaar
Spits en prikkelend leven
Meer dan oud papier
Beelden in sapstroom ringen
Drukken de tijd uit
Een diep snikken voor de val
Ze giet verdwaalde tranen
Nog ongevleugeld dwarrelt
mijn idee met de herfstbladeren mee
Weerbarstig als ideeën zijn
Wilde ze gaan en zelf bestaan
Met weemoed denk ik nu terug
Aan het vrije blije begin
Maar ideeën worden groot
Ze krijgen zelf zin
Wie weet, vindt ze de ideeën wereld
En begint er zelf een
Dan vormen ze met zijn tweeën,
Drie grandioze ideeën.
Lentelicht
Golven kracht
Maken iets van niets
Herfstlicht
Groen geel rood
Wattig licht
verwachtte dood
Boven een golvend geploegde akker
Keren vogels
Terug en later weer om
Ook het punt waarop mijn dromen keren
En ik weer op aarde kom
Alsof een golf het strand kust
Alles keert door licht
Beweegt en
Rust.
Op de fiets heb ik last van dichten
Waar ik kijk hoe hard ik ook fiets
Overal verschijnt wel iets
Volzinnen of vergezichten
Een meeuw krast mij zijn honger toe
Bomen ruisen over het zicht
Stromend water druppel gedicht
De zwerfkei zucht zwaar en moe
Het kan zomaar gebeuren dat voorbijgangers mijn vers kleuren
Een bijna contact een vluchtig kijken
Kan mijn gedicht enorm verrijken
Alles fietst aan mij voorbij
Ik neem het waar
Het maakt me blij
Op het strand
Luister ik
Naar wind gefluister
En schelpen die ik vind
Sommige achteloos vertrapt
Tot splinters
Weerloos zonder verband
Liggend in het zand
Voor mij rest een zelfde lot
Vroeg of laat
Een lege huls zonder inhoud
Wiens vluchtige vulling
verder gaat
Tot dan zoek ik verbinding
Binnen boven
Buiten onder
En beloof mezelf plechtig
Dat ik iedere dag bewonder
Zoals jij daar staat op dat perron
Gebogen en alleen
Je kijkt omhoog, volgt je gedachten
Je stuurt ze ergens heen
Er hangt droefheid in de lucht
Een vochtig zwaar gemis
Tussen alle treingeluiden
Voel ik dat er zij niet meer is
Dan maar reizen en bewegen
Overal en nergens heen
Je komt haar toch wel tegen
Een vluchtige geur
Gebaar of woord
Een glimlach die je kort bekoort
De stem die jou ooit troostte
Heb je al lang niet meer gehoord
Dus blijf je reizen
Eeuwig zoeken
Naar iets wat het bijna raakt
En je dan, in het voorbijgaan,
Intens gelukkig maakt
Alle hoop voor onze helden
Die zwarte honden leren weerstaan
Die donkere hele dagen
Door zware tijden gaan
Alle kracht voor deze dragers
Van raadselachtig somber gewicht
Het enige wat ze vragen
Is dat er wordt bij gelicht
Alle liefde voor hen die zoeken
Naar wat heel normaal schijnt
Maar steeds als het dichtbij komt
Lijkt dat het verdwijnt
Rustig vrijuit kunnen leven
Is soms een hels karwei
Maar samen gaan we het redden
Jij en ik zijn wij
Open de sluizen slecht alle muren
Stook op de binnenvuren
In verhitte stilte wordt hier gesmeed
Aan iets wat dichten heet
Kijk naar beneden ontgrendel verdriet
Zie de diepte in wat je ziet
Voel het ritme van seizoenen
Leer het onzegbare toch te benoemen
Luister naar het geluid van de wind
Het kan zijn dat je daar inspiratie vindt
Kom maar bliksemschicht en donder
Schrijf je gedicht en verwonder
Of…. laat het rijm zacht en teder komen
En put poëzie uit je dromen
Een plant heeft evengoed
Als het gemoed
De zon en water nodig
Een eigen plaats om stil te staan
Vrijelijk open en omhoog te gaan
Water druppels stromen vloeien
Laten los en laten groeien
Het nog vochtige ochtend licht
Tovert een glimlach op jouw gezicht
Een plant schenkt bloemen of een vrucht
Zoete zorgeloosheid
Doordrenkt de lucht.
Buiten en Binnen Zinnen 